Iemand die Jay-Z adviseert zijn album uit te stellen, zichzelf de Westcoast Rakim noemt en beweert de reden te zijn waarom Dr. Dre zich comfortabel voelt bij zijn pensionering, moet wel erg zeker van zichzelf zijn. Gek genoeg, heeft The Game geen dusdanige staat van dienst om zulke woorden zomaar uit te kunnen spreken. Met pas 1 album op zak zet The Game zichzelf dus onder een gigantische druk met zijn 2e plaat Doctor’s Advocate. Zijn debuutalbum was echter wel een revelatie in de Westcoast en eigenlijk in de hele hiphop. Op 50 Cent’s G-Unit label en met Dr. Dre als voornaamste mentor wist The Game met The Documentary de wereld te verbazen door 5 keer platina te gaan en de Westcoast weer op de map te zetten. Hierna ging het echter al snel bergafwaarts met The Game’s carrière, na een breuk met 50 Cent, waar hij doormiddel van mixtapes vol distracks en een heuse dvd veelte lang in is blijven hangen, werd hij ook nog eens van Dr. Dre’s Aftermath label afgezet. Boze tongen beweerden dat het ‘game over’ was en The Game niet zonder 50 Cent en zijn held Dr. Dre potten kon breken. De druk op zijn schouders is dus gigantisch nu hij zichzelf alleen moet bewijzen. Toch heeft The Game ervoor gezorgd dat veel mensen uitkeken naar Doctor’s Advocate.
Ondanks het ontbreken van 50 Cent en Dr. Dre heeft The Game dit voldoende te weten compenseren met andere features. De meest opvallende namen zijn Nas, Snoop Dogg en Kanye West. Achter de knoppen zitten zowel gevestigde (Just Blaze, Hi-Tek, Scott Storch, Swizz Beats, Will.I.Am en wederom Kanye West) als minder bekende namen (o.a. Reefa, Jelly Roll en Nottz). The Game bewees eerder al dat er niets mis is met zijn connecties door een remix met maar liefst 24 rappers van de eerste street-single One Blood uit te brengen. Deze track, met een opnieuw ingezongen sample van en door reggaester Junior Reed, is een sterke eerste single met een pompende beat, die ruimte maakt voor het gebrag en boast van de fervente ‘blood’. Hier en daar worden er ook punchlines uitgedeeld, maar het is onduidelijk voor wie dezen bedoeld zijn.
Dan het album.. vanaf de eerste line is het duidelijk welke weg The Game dit keer in is geslagen: “Guess who’s back on a westcoast track?” In tegenstelling tot op The Documentary bestaat het gros van Doctor’s Advocate uit authentieke westcoast-bangers in plaats van een bijrol te verzorgen. De pompende beats en een agressieve Game nemen je mee terug naar de hoogtijdagen van de westcoast-gangstarap: de begin jaren ’90, de periode waarin Dr.Dre’s N.W.A. de hiphop-wereld op zijn grondvesten deed schudden. En ondanks het ontbreken van Dr.Dre op Doctor’s Advocate, is zijn sound duidelijk te horen in de beatkeuze van The Game. Knetterharde tracks als Da Shit, Remedy en Scream On ‘Em zijn daar getuige van.
Tussen alle dope bangers is er ook plaats voor afwisseling. Kanye West brengt bijvoorbeeld een gastverse en de productie van het soulfulle Wouldn’t Get Far. De twee rappers rappen op een jaren ’70 sample over groupies, waarna The Game de track afsluit met een grappige verwijzing naar 2Pac’s All About U. Hierop volgt opnieuw een hele toffe westcoast-banger, waarna The Game zich van een gevoeligere kant laat zien. Nadat hij op het rustige One Night (wederom een erg sterke track) over oude verloren vrienden rapt, volgt een van de paradepaardjes van het album: de titeltrack Doctor’s Advocate. Een duidelijk bezatte The Game, a la Start From Scratch, betuigt zijn spijt aan Dr.Dre: “I never said thank you and I took for granted you, you let me in your house and made me a part of your family”. Aftermath-rapper Busta Rhymes, met een verse waarin hij het tegen zijn ‘baas’ voor The Game opneemt, en zanger Chauncey Black, met een erg dope refrein, geven de track zijn finishing touch.
Een lyrisch wonder is The Game nooit geweest en ook Doctor’s Advocate gaat hier niets aan veranderen. En toch, het is altijd vermakelijk om teksten als die over een ‘thick fat bitch from Long Beach’ (in Da Shit) te horen. Bovendien weet The Game met zijn rasperige stem en directe manier van rappen het gebrek aan gecompliceerde flows ruim te compenseren. Het enige bezwaar op Doctor’s Advocate is het ietwat matte Bang met Dogg Pound-rappers Kurupt en Daz. Daartegenover staat echt de door Just Blaze geproduceerde afsluiter Why You Hate The Game, een muzikale track met een mooie, lange outro inclusief Marsha (Floetry) en koor.
Al met al heeft The Game met Doctor’s Advocate bewezen het ook alleen af te kunnen door nu al 1 van de beste hiphop-platen van het jaar af te leveren. “I’m B.I.G., I’m Cube, I’m Nas, I’m Pac” zijn dan weer woorden die voor The Game nog te hoog gegrepen zijn, maar als hij zich op muzikaal gebied op deze weg doorgaat, kan The Game binnen enkele jaren zich voorzichtig bij dit rijtje aan gaan sluiten. It’s Game Time… again!
The Roots staan al jaren bekend om de goeie muziek die ze maken, maar ze moeten het echt hebben van het touren. Ook dit jaar stonden ze weer 2 avonden achter elkaar in een uitverkocht Paradiso. Hun album Game Theory (uitgebracht op Def Jam) is wederom van een hoog niveau, zoals we van ze gewend zijn. Ze zijn een van de weinig overgebleven hiphopgroepen die zo lang en zo constant op een hoog niveau blijven zonder dat de sound ouderwets gaat klinken. De maatschappijkritische raps van Black Thought passen goed op de muzikale beats en ook Malik B doet weer eens mee. De klapper van het album is ongetwijfeld de tribute naar de dit jaar overleden meesterproducer J Dilla.
