Muziekrecensie: Hi-Tek - Hi-Teknology2: The Chip

Na een succesvolle samenwerking met Talib Kweli wat resulteerde in het klassieke Reflection Eternal album in 2000, kwam producer/rapper Hi-Tek met zijn eerste solo-album Hi-Teknology in 2001. Dit gematigd ontvangen album heeft nu, 5 jaar later, zijn langverwachte opvolger gekregen, nadat Hi-Tek door platenmaatschappij-problemen dit tweede deel helemaal opnieuw heeft moeten maken.

Het eerste wat opvalt vergeleken met het eerste deel is dat Hi-Tek op deel 2 veel meer zelf rapt. Liet hij 5 jaar geleden nog het gros over aan rappers als Common, Talib Kweli en Slum Village, is hij nu veelvuldig te horen als rapper. Dat gaat hem niet altijd even goed af, maar gelukkig is hij niet dusdanig veel te horen dat dat het ten koste gaat van het album. Wie wel ten koste zijn van het album, zijn Ayak en vooral Dion. Laatstgenoemde zingt op maar liefst 5 van het 15-tracks tellende album en doet dat bij vlagen afgrijselijk. Alhoewel zijn rol op 2 van de 5 nummers dusdanig beperkt is en hij op Keep It Moving zijn stem wel goed weet te gebruiken, is zijn gezang op 1-800 Homocide (waarop The Game ook een, aan de tekst te horen gedateerde, verse spitt) en vooral Let It Go afgrijselijk te noemen. Op Let It Go doet ook Talib Kweli een couplet, maar je verdient wat mij betreft een pluim wanneer je het 2,5e minuut durende kattengejank van Dion kan aanhoren om vervolgens een coupletje Kweli te horen. De zangeres Ayak houdt het bij 1 track, met wederom Talib Kweli. Het door haar gezongen refrein is vrij aardig en de beat is heerlijk rustig, maar de uithalen van Ayak hadden zeker niet gehoeven. Een potentieel topnummer wordt hierdoor maar een middelmatige.

Het gros bestaat overigens uit middelmatige tracks. Gerenommeerde rappers als Xzibit en Busta Rhymes tonen bijvoorbeeld op achtereenvolgens Money Dont Make You Rich en March aan dat ze op hun retour zijn. Dan is Ghostface beter met zijn tijd meegegaan zonder aan kwaliteit in te boeten. Na eerder dit jaar het geweldige Fishscale album, komt hij weer met een, hem kenmerkende, soulfulle track genaamd Josephine. Zijn verhalende coupletten blijven boeien, ditmaal over 'a chick from the block named Courtney Cox'. Een ander dope nummer is de hommage aan de plek where it all started: New York. Jadakiss, Papoose, Talib Kweli en Raekwon eren hun stad op een bangende beat, welke om een onverklaarbare reden een dirty south beat is. Alhoewel de beat zeker dope is, is Where It Started eerder een messteek richting NYC dan een hommage geworden.

Echt geweldige nummers bevat Hi-Teknology2, evenals de voorganger, ook en het venijn zit em in de staart. Zo zijn de tracks So Tired (met Bun B, Pretty Ugly, Dion en Devin The Dude) en Music For Life (met Busta Rhymes, J Dilla, Nas, Common en Marsha van Floetry) absolute juweeltjes. Met een heerlijke productie en een geweldig Devin The Dude-refrein zijn zelfs de beperkte rappers in hun element op So Tired en droppen zij redelijk coupletten waarin hun uitzichtloze leven naar voren komt. "I'm tired, so tired, it's a shame the way I'm livin' this life but I keep livin it" zo luidt dan ook het refrein van Devin The Dude. Het tweede geweldige nummer van het album Music For Life volgt So Tired direct en is ook meteen de afsluiter van het album. Op een beat die al eerder aan Jin gegeven was, tonen doormiddel van raps Nas, Hi-Tek en Common hun liefde voor de muziek. Tussen deze 2 grootheden komen de tekortkomingen van Hi-Tek als rapper pijnlijk naar voren, maar de beat (met heerlijke fluit) en het mooie refrein maken veel, zo niet alles goed. Het is jammer dat Hi-Tek besloten heeft de verder verwaarloosbare telefoonberichten van J Dilla en Busta Rhymes aan de track heeft toegevoegd. Een instrumentale outro met de heerlijke fluit was een betere afsluiting van het album geweest.

Concluderend kan gezegd worden dat Hi-Tek in de 5 jaar die verlopen zijn sinds Hi-Teknologoy niet gek veel van niveau is veranderd. Als producer is hij nog steeds bij vlagen fenomenaal, maar als rapper matig. Ook weet hij niet altijd de juiste rappers op de goede beats te zetten, waardoor dit net als zijn debuutalbum een erg wisselvallig album geworden. Niettemin bevat Hi-Teknology 2: The Chip nog genoeg leuks om echt middelmaat te zijn.